Deel Dit Artikel:
Wie vaak in een voetbalkantine komt of kwam, herkent alle onderstaande verschijnselen wel. Naast een verzamelplaats voor wedstrijden is dit niet zelden een hoeksteen. Niet zozeer van de samenleving, als wel van het verenigingsleven. En bovendien een plek vol romantiek en nostalgie.
De met alle liefde geserveerde bevroren kroket
Het zal niet veel meer voorkomen, maar voorheen was een kroket in een voetbalkantine nogal vaak half bevroren. Het zijn vaak vrijwilligers die achter het snackluik plaatsnemen, en geen ervaren frituurders. Meestal wordt er niet over de kwaliteit van het broodje kroket geklaagd, omdat het met alle liefde geserveerd wordt. Bovendien ontdooit hij vanzelf, na een paar happen.
De derde helft
Het bestaat nog wel, maar komt niet zo veelvuldig meer voor: het lagere amateurteam dat met de derde helft voor het grootste deel van de baromzet zorgt. Hun wedstrijden vinden veelal plaats op de zondagochtend, daarna gaat het in één rechte lijn richting de vertrouwde kantine. Er wordt een ‘geeltje’ gelapt (nu twintig euro), de ene meter bier na de andere wordt afgewisseld met schalen in stukjes gesneden frikandellen en zo rond een uur of zes wordt besloten om het samenzijn voort te zetten in het dorpscafé of de lokale chinees. In de vorige eeuw stond er dan een rij bij de telefoon, want het thuisfront moest hiervan op de hoogte worden gesteld.
De berg tassen in de hal
Menig voetbalclub heeft een rek waar je je sporttas in parkeert, maar een bekend kenmerk van een ouderwetse voetbalkantine is de berg tassen in de hal, waar je na een gezellige middag induikt om je eigen exemplaar uit te vissen. Nogal een opgave als je hele team dezelfde clubtas heeft.
De verdwenen Bravilor-koffie
De koffie, noodzakelijk voor de spelers die het ’s nachts niet zo nauw hebben genomen met een gedegen wedstrijdvoorbereiding, kwam voorheen uit een oeroud Bravilor-apparaat. Deze had twee kannen en kolossale filters. Bovenop het apparaat zat een extra warmhoudplaat, zodat er gelijk een tweede pot gezet kon worden. Over de smaak heerste niet zelden discussie.
De onmisbare vrijwilligers
Het zijn nog steeds vaak oudere clubleden die zich over de velden, de kleedkamers, de bar en het snackluik ontfermen. Zoals gezegd liefdevol, maar dan wel op hun eigen manier. Zeg nooit iets over de belijning op veld C, de hygiëne van de douches, het aanbod aan sauzen bij de tosti of de muziekkeuze, want ze zijn al jaren gewend om het zo te doen. Hoe dan ook zijn ze onmisbaar, de vrijwilligers. En vaak vertrouwde gezichten met wie je verder van alles kunt bespreken.